آدمهای پلید را دوست دارم. همان‌ها که بدیهایمان را در سایه سار پلیدیهایشان پنهان می کنیم.
همان دیوهایی که در پناهشان بر اشتباهاتمان نقاب می افکنیم و چون فرشته رخ بر می گیریم.
پلشتهایی که همیشه همین دور و برها، با ما و از ما هستند. آماده اند که از آنها دیوهای پلیدی بسازیم. برای همه ما و به تعداد همه ما هستند.
ما از آنهاست که هویت می گیریم. با آنان است که خطاهایمان را می پوشانیم وخود را در اوج پاکی و سادگی می یابیم.
دورویی های ما بدون آنها بسی باورناپذیر است و بی مشتری. نقابهای ما از آنان است که جان می گیرد.
در آیینه آدمهای پلید باید ساعت‌ها نگریست که "آیینه خود" رواترین آیینه ها برای نگریستن است.
آدمهای پلید درونمان را دوست بداریم و از آنها نگریزیم اگر شهامت پذیرش پلیدیهایمان و آزادگی رهایی از کمندشان را داریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر